Wincenty Pallotti żył na tej ziemi tylko pięćdziesiąt lat. Jego życie i działalność zainspirowały nowe dzieła, których wpływ na apostolstwo Kościoła trwać będzie kilka wieków. Wyzwolił się z szablonów swojej epoki i wszedł w nadchodzace stulecie ze swymi nowymi myślami, wielkimi pragnieniami i ideałami. Jego dynamizm zapiera dech. Małe ziarnko jego życia rozrosło się w potężne drzewo tysiąclecia.
Wincenty Pallotti kreśli jasny obraz burzliwego stulecia, w którym żył, wskazując na jego obawy i niepokoje, skostniałe formy życia, przemiany i wszelkie nowości.
Budował pomost wiodący ku przyszłości.
Wielki Sobór naszego wieku był jego marzeniem.
Wincenty Pallotti ogarniał wszystko, co działo się w jego epoce, i rzucał wyzwanie przyszłości, w której realizacja jego myśli stanie się darem i błogosławieństwem.
Ten dynamizm i niepokój Świętego są dzisiaj naszą inspiracją i życiem, a także radością i odpowiedzialnością.
Jego wielkie pragnienia to nie martwa nauka, ani dogmatyczny system, lecz żywy Jezus.
Marzy on o Kościele bez widzów, o świecie zbudowanym na miłości.
Nie są to tylko szumne frazesy. Jest to orędzie na przyszłość.
Brazylijski biskup, Helder Camara, wypowiedział pewnego razu słowa, które oddają w pełni myśl naszego Świętego:
JEŚLI KTOŚ SAM MARZY, TO JEST TO TYLKO MARZENIE,
JEŚLI NATOMIAST WSZYSCY RAZEM MARZYMY,
TO JEST TO POCZĄTEK NOWEJ RZECZYWISTOŚCI.
