Marzenia same w sobie nic nie znaczą. Wiedza o tym wszyscy.
Rzeczywistość wymaga czynu.
Marzenia, które rodzą się z natchnienia Bożego, pobudzają do życia religijnego. Wzbudzają szlachetny entuzjazm. Przynaglają do misyjnego działania.
Oprócz tego, marzenia wypływające z serca i duszy poszerzają horyzonty i chronią od umysłowej ciasnoty, rodzącej się w szarej codzienności.
To, czego dokonał Wincenty Pallotti w ciągu 32 lat swojej kapłańskiej działalności, wydaje się nie do wiary.
Jego fantazja ponosiła go, a nie dająca się opisać moc wzbudzała jego gorącą miłość do Jezusa Chrystusa.
Był duszpasterzem i nauczycielem, rektorem i profesorem, spowiednikiem i psychoterapeutą, działaczem społecznym i obrońcą bezbronnych robotników, mówcą i kaznodzieją, konsultantem młodych teologów, pełnym zrozumienia opiekunem żołnierzy, więźniów i chorych, przyjacielem ludzi biednych, gościem papieży i kardynałów, autorem książek i artykułów, niezmordowanym promotorem misji, kapłanem spieszącym z pomocą ubogiem ludności wiejskiej, organizatorem wieczorowych szkół, cechów rzemieślniczych, kierownikiem bractw i przewodniczącym stowarzyszeń, inicjatorem spółki kredytowej i katechetą ulicznym, pośrednikiem między księżmi i świeckimi, interpretatorem znaków czasu, założycielem wspólnot zakonnych.
WINCENTY PALLOTTI BYŁ CHRZEŚCIJANINEM CZYNU.
