Wincenty jako kapłan nie chciał poświęcić się karierze, którą w Rzymie można było szybko osiągnąć. Odrzucił propozycję przyjęcia parafii, która zapewniałaby mu środki finansowe. Chciał w całej prostocie i skromności służyć, choć wymagało to poświęcenia wszystkich sił serca i ducha.
Kierował się słowami św. Pawła: być wszystkim dla wszystkich.
ZDECYDOWANĄ POSTAWĘ SŁUŻBY PRZYJĄŁ KSIĄDZ WINCENTY DOSŁOWNIE.
Jego pokora stała się przysłowiowa. Pokora znaczy: w sposób dyskretny wszystko połączyć w jedną całość.
Pragnienie wewnętrznej harmonii poruszało go do głębi.
Pokora zawiera w sobie także serdeczne braterstwo i radość, która stwarza atmosferę ciepła.
W słowie pokora zawiera się również swobodne zadowolenie i zadowolenie swobody, które napawają innych poczuciem szczęścia.
Pokora otwiera wszystkie drzwi do włączenia się we wspólnotę i do dzielenia się z nią swoimi talentami.
Późniejsze pokolenia nazwą to zdolnością do pracy w zespole, będącą podstawą do posłuszeństwa i aktywnego działania, do służby i odpowiedzialności religijnej.
