Sanna spowiadała się u ojca Lorii. Gdy poznał on położenie swojej penitentki, próbował odesłać ją na Sardynię. Nie mogła jednak podróżować ze względów zdrowotnych i życia w dręczącym ją lęku. Pokój przyniosło jej opatrznościowe spotkanie z wielkim świętym Wincentym Pallottim.
Pallotti urodził się 21 kwietnia 1795 roku w Rzymie w bardzo chrześcijańskiej rodzinie. W toku studiów uzyskał doktorat z filozofii i teologii. Przyjąwszy święcenia kapłańskie 16 maja 1818 roku, został najpierw mianowany "wykładowcą w zakresie scholastyki i źródeł teologicznych", a następnie spowiednikiem zwyczajnym w rzymskim seminarium. Pomimo tych obowiązków angażował się w popieranie współpracy pomiędzy duchowieństwem diecezjalnym, zakonnikami i zwłaszcza - co w tamtych czasach było nowością - osobami świeckimi. Z tejże współpracy narodziło się w roku 1835 Pobożne Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego (obecnie nazywane Zjednoczeniem Apostolstwa Katolickiego), którego nazwę Pallotti objaśniał następująco: "Duch Święty mówi: Unicuique mandavit Deus de proximo suo - Bóg przykazał każdemu troszczyć się o bliźniego. Ponieważ zaś w spełnianiu takich poleceń powinniśmy naśladować Jezusa Chrystusa, Apostoła Ojca Przedwiecznego, życie Jezusa Chrystusa musi być wzorem powszechnego apostolstwa. I jak wszyscy są powołani, a wręcz zobowiązani do naśladowania Jezusa Chrystusa, tak samo wszyscy, stosownie do swojego położenia i stanu, są powołania do apostolstwa" (por. Wybór pism I, s. 39). Słowa te czynią Pallottiego ważnym prekursorem apostolstwa świeckich. Niestety, jego przyszłościowej wizji początkowo nie rozumiało nawet wielu ludzi Kościoła, wskutek czego w 1854 roku wręcz zakazano używać określenia "apostolstwo katolickie".
Wincenty pełnił posługę duszpasterską we wszelkich możliwych formach: wspomagał biedaków, chorych i wszystkich potrzebujących; roztaczał opiekę duchową nad żołnierzami, robotnikami, studentami i więźniami; prowadził misje ludowe w parafiach; zajmował się kształceniem religijnym w szkołach wieczorowych i innych placówkach dla młodzieży; dbał o formację chrześcijańską świeckich, zakonników i duchowieństwa diecezjalnego; współtworzył i współprowadził bractwa i pobożne stowarzyszenia; angażował się w apostolstwo prasy; pobudzał działalność misyjną, w szczególności ukierunkowaną na problematykę chrześcijańskiego Wschodu... Ceniony był zwłaszcza jako kierownik duchowy w seminariach rzymskich i wspólnotach zakonnic; szczególną uwagę poświęcał spowiedzi i z całego Rzymu ciągnęły do niego rzesze ludzi, aby przystąpić do tego sakramentu.
Pallotti zmarł 22 stycznia 1850 roku w Rzymie, w domu przy kościele Najświętszego Zbawiciela in Onda. Dnia 22 stycznia 1950 roku, a więc dokładnie w setną rocznicę śmierci, został beatyfikowany przez Piusa XII, a 20 stycznia 1963 roku - kanonizowany przez Jana XXIII.
